اراضی رها شده، فرصتی برای بازآفرینی شهری
فراز برج: فراز برج: در دومین نشست ارزیابی سیاستهای توسعه مسکن در ایران، اراضی رها شده، ظرفیتی باارزش برای بازآفرینی شهری قلمداد و بر لزوم تغییر نگرش در برخورد با بافت های ناکارآمد میانی تاکید شد.
به گزارش فراز برج به نقل از وزارت راه و شهرسازی، دومین نشست از سلسله نشست های ارزیابی سیاستهای توسعه مسکن در ایران با مبحث «بررسی چالش ها و راهکارهای بازآفرینی بافت های ناکارآمد میانی شهری» به دبیری مریم زارعیان در مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی اجرا شد.
این نشست در ادامه نخستین جلسه این سلسله جلسات که به مبحث «چالش ها و راهکارهای صنعتی سازی در صنعت ساختمان» پرداخته بود، با حضور میثم دقتی، زهرا اسکندری، فرامرز پارسی و کاوه حاجی علی اکبری اجرا شد.
در این نشست تخصصی، شاخصهای جدید شناسایی بافت های ناکارآمد که در سال ۱۴۰۱ ابلاغ گردیده بود، مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کنندگان نقطه قوت اصلی این شاخصها را فاصله گرفتن از دیدگاه حداقلی و صرف کالبدی به مساله بافت های فرسوده و درنظرگیری ابعاد مختلف ناکارآمدی برای بافت های ناکارآمد میانی عنوان کردند.
با این حال، کارشناسان حاضر در نشست تاکید کردند که این شاخصها هنوز تا نقطه مطلوب فاصله دارند. بعنوان مثال، اراضی رها شده که در جهان بعنوان یک فرصت بازآفرینی شناخته می شوند، در این شاخصها جایی ندارند.
یکی از محورهای اصلی بحث، نقد نگاه صرفا کالبدی و مبتنی بر مسکن به مساله ناکارآمدی بود. سخنرانان تاکید کردند، ناکارآمدی می تواند ابعادی چون کاهش جمعیت، کاهش اشتغال، فقر، محرومیت، کاهش کیفیت زندگی و کاهش سرمایه اجتماعی داشته باشد.
بر این اساس، تعریف ناکارآمدی و شاخصهای آن باید مبتنی بر زمینه و شرایط خاص هر شهر و محله باشد و نسخه واحد برای تمامی بافت ها کارآمد نیست.
در بخش دیگری از نشست، بر لزوم تغییر رویکرد از «نوسازی و تخریب گسترده» بسمت «مداخله حداقلی» و «ارتقای تدریجی» تاکید شد.
این رویکرد جدید، با مشارکت مستقیم ساکنان و تقویت نهادهای مدنی محلی هم راه است و در مقابل رویکرد های بالا به پایینی قرار می گیرد که در نهایت به جابجایی ساکنان بومی منجر می شوند.
شرکت کنندگان بر این نکته توافق داشتند که حل مساله پیچیده بافت های ناکارآمد، نیازمند «همکاری و هماهنگی بین دستگاهی» و «مشارکت واقعی ذی نفعان» است. ایجاد یک «دستور کار مشترک» بین تمام بازیگران شامل دستگاه های دولتی، بخش خصوصی، نهادهای مدنی و ساکنان، پیش نیاز هرگونه اقدام موفقیت آمیز عنوان شد.
در پایان این جلسه، اصول کلیدی برای مواجهه با بافت های ناکارآمد مورد تاکید قرار گرفت که شامل اجتناب از نسخه پیچی واحد، خروج از نگاه تک بعدی کالبدی، اولویت دادن به «مداخله حداقلی»، تقویت نهادهای مدنی محلی، ضرورت رهبری فرایند توسط بخش عمومی و داشتن نگاه بلند مدت و فرآیندمحور به جای پروژه های کوتاه مدت و مقطعی بود.
این نشست، بخشی از سلسله نشست های تخصصی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی برای واکاوی سیاستهای مسکن و عرضه راهکارهای عملیاتی برای چالش های شهری ایران است. به طور خلاصه، سخنرانان تاکید نمودند، ناکارآمدی می تواند ابعادی چون کاهش جمعیت، کاهش اشتغال، فقر، محرومیت، کاهش کیفیت زندگی و کاهش سرمایه اجتماعی داشته باشد. این رویکرد جدید، با مشارکت مستقیم ساکنان و تقویت نهادهای مدنی محلی هم راه است و در مقابل رویکرد های بالا به پایینی قرار می گیرد که در نهایت به جابجایی ساکنان بومی منجر می شوند.
منبع: فراز برج
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب